Over het allerkleinste kamertje in huis heb ik het niet.
Die is bij iedereen hetzelfde.
Maar wat doe je met dat andere kleine kamertje als er geen kinderen komen ?
Je weet wel.
Dat kamertje waar iedereen net even te lang stilstaat.
Waar je moeder trots kijkt, terwijl er nog niets te zien is.
En je collega- die van niets weet- het de kinderkamer noemt.
Zelf neem je dit woord niet meer in je mond.
Het is te pijnlijk, te rauw, te ingewikkeld.
Dus hang je er de was op, staan er dozen die nog opgeruimd moeten worden en een verdwaalde kast die je nog wilt opknappen.
Het staat misschien symbool voor je verdriet, de pijn en het gemis. Dat kan nog ‘rommelig’ aanvoelen, waardoor je de kamer niet anders inricht.
Toch kan het helpen om opnieuw naar de kamer te kijken. Wat is het voor een kamer ? Waarvoor zou je het kunnen gebruiken ? Hoe zou je het kunnen inrichten zodat je er (weer) plezier aan beleeft ?
